De Spaanse dictator Francisco Franco is al bijna vijftig jaar overleden maar zijn erfenis laat tot de dag van vandaag een enorme stempel achter op alle geledingen van de gepolariseerde Spaanse maatschappij. Het seksistisch gedrag van Luis Rubiales, het hoofd van de Spaanse voetbalbond, tijdens en na de finale van het afgelopen WK voor vrouwen is een overblijfsel van het franquistische, autoritaire Spanje dat blijven vegeteren is door de algemene amnestie na de dood van El Generalísimo. Het “met mij of tegen mij” Spanje. De Amerikaanse schrijver Clay Shirky: wanneer je privileges gewoon bent, voelt gelijkheid aan als onderdrukking.
Rubiales begrijpt niet wat het probleem is en hij doet de moeite niet om het te doen. Hij is verdwaald in de roes van de macht, de daaraan verbonden graaicultuur, leugens en gratuit machogedrag. Hij gelooft zijn eigen fabeltjes en roept zichzelf uit als slachtoffer van het valse feminisme maar tegen beter weten in maakt hij van het Spaanse elftal martelaars van de feministische strijd en geeft hij bij uitbreiding zuurstof aan het deel van Spanje dat andere normen en waarden heeft dan hij. In plaats van af te treden roept hij dat hij dat vooral niet zal doen. Een macho die toegeeft, vernedert zichzelf.
Dat Spanje een verdeeld land is, bevestigde de laatste stembusgang waarin rechts zich op voorhand zegezeker voelde. De meerderheid van de Spaanse mainstream media is eigendom van grote mediagroepen, bedrijven, fondsen en banken die onder controle staan van een rechtse agenda. De verkiezingscampagne die bol stond van leugens en haatzaaiende propaganda van de Partido Popular en Vox wasten ze wit en links maakten ze zoals altijd oneindig zwart.
Dat de uitkomst slechts een Pyrrusoverwinning was, had rechts te wijten aan het labyrint van leugens waar de rechtse kandidaten tenslotte in verdwaalden. Alberto Núñez Feijóo, de leider van de Partido Popular, won een rechtstreeks verkiezingsdebat met uittredend premier Pedro Sánchez door een spervuur van Trumpiaanse verdraaiingen van de waarheid die Sánchez schaakmat zetten.
Nadat hij daarover enkele dagen later op de openbare omroep aan de tand was gevoeld, bekloeg hij zich over de objectiviteit van de journaliste. Op het afsluitende TV-debat, met de kopstukken van de drie andere grootste partijen, zond hij zijn kat wegens een vermeende opstoot van lumbago. Wellicht vreesde hij de confrontatie met zijn eerdere leugens en wilde hij niet opgevoerd worden met zijn natuurlijke coalitiepartner Santiago Abascal van het ultrarechtse Vox.
Ook met zijn leugenachtige verklaringen i.v.m. een foute vriendschap die hem al meer dan tien jaar achtervolgt, maakte hij een heel slechte beurt in de laatste rechte lijn van de verkiezingscampagne. De foto’s van de jaren negentig waarop hij te zien is met de Gallicische drugsbaron Marcial Dorado waren eerst moeilijk uit te leggen, daarna ontkende hij de kameraadschap, vervolgens verkondigde hij dat er in die tijd geen Google was en dat hij daardoor niet kon weten dat Dorado een narcotraficant was en tenslotte zei hij dat Dorado geen drughandelaar was toen hij hem leerde kennen maar een smokkelaar.
De Engelse journalist John Carlin vroeg zich in een column in de Catalaanse krant La Vanguardia af welk van de twee Spanjes wereldkampioen voetbal bij de vrouwen is geworden. Het plurinationele Spanje dat door rechts wordt geminimaliseerd of het mononationale Spanje ? Het Spanje dat de rechten verdedigt van de autonome regio’s (deelstaten), immigranten, vrouwen en de LGTBI-gemeenschap of de versie die verlangt naar een ouderwets Spanje, gezuiverd van de sociale en politieke stromingen van de 21ste eeuw ? De samenstelling van het nationale vrouwenelftal, met speelsters die openlijk uikomen voor hun lesbische geaardheid en verschillende Catalanen, is niet meteen een weerspiegeling van “het echte Spanje” van de Partido Popular en Vox maar eerder van wat rechts “het Frankenstein Spanje” noemt. Het Spanje van de linkse regeringscoalitie die gesteund wordt door Baskische en Catalaanse onafhankelijkheidspartijen die van Spanje af willen.
In verschillende autonome regio’s en gemeentebesturen waar de Partido Popular en Vox samen regeren, is er eerder dit jaar komaf gemaakt met initiatieven ter bevordering van de gelijkheid tussen man en vrouw en corruptie meldpunten. Culturele censuur dook op en lonen van lokale mandatarissen werden verhoogd. Ook Luis Rubiales heeft zichzelf de afgelopen vijf jaar aan het hoofd van de voetbalbond financieel vlot bediend. Hoe wilder hij rond zich heen schopt en een ideologische strijd aangaat naar aanleiding van zijn ongepast gedrag tijdens de finale van de mundial, hoe meer de doos van Pandora opengaat en blijkt dat het slechts het topje van de ijsberg was.
Tijdens zijn bewind is er nog veel meer in de doofpot gestopt doordat zijn despotische trekjes, machtsmisbruik en seksisme konden gedijen binnen de zelfbeschermende omgeving van de voetbalbond. Tijdens de algemene vergadering van de federatie, afgelopen vrijdag, stak hij een vlammende speech af waarin hij fulmineerde tegen het valse feminisme en hij zwoer dat hij enkele vrouwelijke, linkse politici een proces zou aandoen. Het leek een verkiezingsmeeting van Vox. De door de speelsters van het vrouwenelftal al een jaar geleden uitgespuwde coach Jorge Vilda en zijn collega van de mannenploeg, Luis de la Fuente, applaudiseerden in de maat mee.
Vierentwintig uur later schorste de FIFA Rubiales met onmiddellijke ingang voor een periode van drie maanden en de Spaanse regering wil hem via een Sporttribunaal laten afzetten. De ratten Vilda en de la Fuente vreesden plots voor hun postjes. De la Fuente stuurde een perscommuniqué de wereld in waarin hij Rubiales zijn gedrag veroordeelde en Vilda deed hetzelfde maar weigerde net zoals zijn baas ontslag te nemen ondanks het feit dat een tiental collega’s uit zijn trainersstaf al waren opgestapt. Vilda kan al een jaar niet meer door dezelfde deur met zijn speelsters maar werd een hand boven zijn hoofd gehouden door Rubiales. Terwijl die laatste op de eretribune op zijn Maradona’s naar zijn eigen edele delen greep toen Spanje de 1-0 scoorde tijdens de WK-finale, raakte Vilda aan de zijlijn even een borst aan van een van zijn vrouwelijke assistenten.
De gebeurtenissen van de afgelopen week zijn veel meer dan het #metoo moment van het Spaanse vrouwenvoetbal. Het stelt heel de Spaanse samenleving in vraag en kan voor veel meer veranderingen zorgen dan enkel in de voetbalwereld. #seacabo (het is voorbij).
Kommentare